Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια όλο και αυξανόμενη τάση να γίνεται υπέρμετρη χρήση των τεχνικών υψηλής ταχύτητας, ή αλλιώς thrusts, ή αλλιώς χειρισμοί ή σε μια πιο απλοϊκή ονομασία ‘κρακ’. Αυτή η τάση υφίσταται και από πλευράς θεραπευτών και από πλευράς των ασθενών όμως.

Λανθασμένα κατά την προσωπική μου άποψη, νομίζουμε ότι με έναν μαγικό τρόπο, ένα ‘κρακ’ θα μας θεραπεύσει, θα κινούμαστε καλύτερα, δε θα πονάμε κλπ. Δυστυχώς αυτό εκφράζει μια εσωτερική τάση, πιο παιδική σαν αντίληψη να επιθυμούμε μια γρήγορη, ακόπιαστη και εύκολη λύση.. θα πει κανείς ..μα καλά δε βοηθάει ο χειρισμός? Εγώ ένιωσα καλύτερα κλπ. Εξαρτάται, είναι η απάντηση.

Όταν το πρόβλημα είναι οξύ, πρόσφατο χωρίς υψηλή ευερεθιστότητα των ιστών ο χειρισμός πιθανόν να είναι μια από τις καλές και γρήγορες λύσεις.

Τι γίνεται όμως όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο;
Πώς μπορεί ένας χειρισμός να αποτελεί λύση;
Για παράδειγμα, σε ένα χρόνιο οσφυϊκό πόνο πολύ συχνά έχουν δημιουργηθεί ιστολογικές αλλαγές, όπως το να υπάρχει λιπώδης ιστός σε μια περιοχή που θα έπρεπε να είναι μυϊκός ιστός, αλλαγές στην ολίσθηση των διαφόρων επιφανειών μεταξύ τους (πχ περιτονία σε σχέση με τους μύες), νευροφυσιολογικές αλλαγές που αφορούν τον ρυθμό πυροδότησης των μυών (κάποιοι μύες συσπώνται νωρίτερα σε σχέση με άλλους, αργότερα ή καθόλου) αλλά ακόμη και διαταραχή σε κυτταρικό επίπεδο (πχ στο πώς συμπεριφέρονται τα μιτοχόνδρια κλπ). Εκεί λοιπόν ο χειρισμός έχει πιο πολύ ρόλο εντυπωσιασμού παρά θεραπείας.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι αφορά την ασφάλεια στην εκτέλεση της τεχνικής. Εδώ πρωταρχικό ρόλο παίζουν το ιστορικό και τα ειδικά τεστ σταθερότητας, ασφάλειας που πρέπει να χρησιμοποιηθούν πριν την εφαρμογή της τεχνικής ώστε να επιβεβαιωθεί ότι ο ασθενής αποτελεί ασφαλές και πρόσφορο έδαφος για αυτές τις τεχνικές.

Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί ότι αυτό που καθορίζει έναν θεραπευτή ως manual therapist δεν είναι η χρήση των χειρισμών αλλά ο αναλυτικός και ακριβής κλινικός συλλογισμός που θα τον βοηθήσει να θεραπεύσει με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα τον ασθενή.